Defne ise büyüyor bir ay sonra 4 yaşımız doluyor. Bazen ilk ay resimlerine bakıyorum da ne çok emek veriliyormuş bir çocuk büyürken.
Aynada saçlarıma bakıyorum okadar çok beyazlarım olmuş ki.... Oysa defneye hamileyken birkaç teli geçmezdi. Onun büyüdüğünü gördükçe yaşlandığımın farkına varıyorum.
Galiba artık bir anneyim ve bu güzel kızı ben büyüttüm diyebiliyorum.
Defnem, minik kuzum, hala cadı ve hala huysuz ama bir o kadar akıllı ve duygusal. Bazen büyük bir çocuk gibi oturup uzun uzun muhabbetler yapıyoruz. Komik ve zekice espiriler yapıyor. Bazende yeni doğmuş bir bebek gibi ilgi istiyor.
Ben yani biz bu aralar hafif depresif bir haldeyiz. Çıkışı bulmaya çalışıyoruz.
3 yorum:
Çocukların büyümesini saçlarımızdaki aklardan anlıyoruz galiba.aynı gel gitleri bende yaşıyorum :(
Hepimizin böyle zamanları oluyor canım,işte ben o zamanlar hep Rüya'ya sığınıyorum belki sıkıntılar bazen ondan bile kaynaklansa..dünyalar tatlısı kızın var işte senin de sığınacağın :)
Hepimizin enerjisinin azaldığı günler muhakkak oluyor yine yeniden çıkış yolunu bulmak elimizde o nedenle çok sıkıntıya sokmadan içimizdeki beni anı tutmak,özümsemek en güzeli galiba:)
Yorum Gönder